Alle hectische ontwikkelingen van vorige week, kregen in de loop van deze week een Afrikaans vervolg. Je moet de dingen maar gewoon op z’n beloop laten en dan komt het wel goed. Niet te veel pushen, er het niet te veel over hebben en blijven lachen.
Het bestuur van Mpumedde kwam bijeen en nam weer geen besluit, maar ze bleven wel achter het idee staan dat een Revalidatiecentrum mogelijk zou moeten zijn. Er was één bestuurslid tegen en dat is een belangrijk persoon. Ze wilden nu een vergadering met ons voltallig bestuur: de 28ste, dus nog even geduld.
We mochten wee keer examen afnemen bij Alba en de meiden van de catering-opleiding. Dat is lekker eten en netwerken, want Alba slaagt er altijd in aardige mensen uit te nodigen. Zo kwamen we ook de Bisschop weer tegen die ons prees voor onze goede werken en dat kregen we bij de volgende lunch ook nog eens te horen van zijn account-manager, dus we zijn weer ‘gezegend’.
Dat zijn we ook met 6 jonge konijntjes en 4 kuikens en met een jong kalfje. Vorig jaar hadden we er een gekocht (samen met Dirk) en die mag dan bij bij Dirk grazen. Gekocht voor 200.000 UGS (€ 50) en na goed 8 maanden verkocht voor 900.000 UGS. Een winst van 400% dus voor herhaling vatbaar. We kopen hem dan bij Zuster Elisabeth in Iganga en daarmee ondersteunen we dan weer het kindertehuis. Win-win, heet dat. Paul ging met de jongens van Mpumedde en dat was voor hen natuurlijk een feestje. Zeker toen ze die middag ook nog het varken van Jacob voor een beurt naar de ‘beer’ mochten brengen. Ons varken (dat wordt onderhouden door Jacob) blijkt al zwanger te zijn, dus binnenkort hebben we ook nog biggetjes. We tellen onze zegeningen.
Dat ondervonden we ook toen onze mannen (Jacob, Robert en Bakali) een vergadering belegden. We dachten dat het wel over salarisverhoging zou gaan. Na discussie wie er de bijeenkomst met gebed zou openen – Jacob de Baptist, Robert de katholiek of Bakali de moslim , deden ze het maar alle drie, dus dat moest wel een vruchtbare bijeenkomst worden. Natuurlijk hadden ze het een en ander van de afgelopen weken en maanden meegekregen en regelmatig brengen we hen ook wel op de hoogte. Nu wilden ze hun solidariteit met ons uitdrukken en hun dank dat we ‘ons bleven inzetten voor het Ugandese volk’. En of het niet een idee was dat we toch maar een eigen stuk land kochten en dan – natuurlijk met hen – een eigen bedrijf starten. Geweldig toch, zo’n initiatief!
Inmiddels zijn de vrijwilligers weer met elkaar verzoend, hebben de zusters in Soweto een nieuw Comitee opgericht en hebben de jongens schriftelijk hun excuses aangeboden en hun wensen voor de toekomst opgeschreven. Ontroerende verhalen en we zijn er weer sterk door gemotiveerd.
Dat werd versterkt door de vergadering met ons CBO-bestuur, waarvoor we ook de secretaris van het bestuur van Mpumedde hadden uitgenodigd. Die deed uitvoerig uit de doeken waar het probleem zat (je kunt geen jongeren en ouderen in één centrum huisvesten) maar ook waar de oplossing zat! Die éne persoon was weliswaar héél belangrijk (hij vertegenwoordigt de WET) maar – en dat mag niet in de notulen – hij heeft een héél groot zwak: geld. Dus als we hem nu voor de volgende vergadering een enveloppe geven – probleem opgelost. Wij nog een beetje verbaasd kijken en aarzelen, maar onze medebestuurders vonden dat een excellente oplossing. Een korte discussie wat er dan in de enveloppe moest en wie er dan met hem zou gaan ‘praten’ en besloten werd dat Mr. Paul Okello de morgen voor de vergadering (de 28ste) een bedrag van 100.000 UGS (€ 25) zou over-handigen. Zo komt alles toch nog goed...?
Zaterdag, in een regenbui die we nog nooit hebben meegemaakt – naar Entebbe. Die middag gezellig met Maarten en Willemien aan hun strandje aan het Victoriameer gezeten. Heerlijk stokbrood met camambert en later fantastische saté van de barbecue. En toen naar het vliegveld om Evelien, de dochter van Els (de zus van Paul) en haar vriendin Bianca op te halen. Ze waren keurig op tijd en alle koffers waren er ook! Bij Frank was er geen power dus dat was een aangename kennismaking met het leven in Uganda.
Een redelijke nachtrust, een goed ontbijt en toen naar Jinja. Even boodschappen doen in Kampala en dankzij de zondagrust, waren we al om 14.00 uur in Jinja. Al is het dan nog lang geen Sinterklaas, toch voelt het wel zo, als je weer alles mag uitpakken wat bezoekers meenemen. Natuurlijk lekkere kaas, maar ook van allerlei kruiden en speciale dingen die hier niet te krijgen zijn.
Bianca, Evelien en Willem wachten op het ontbijt
De komende week lekker druk met de nieuwe bezoekers onderdompelen in onze wereld en de Ugandese cultuur en weer veel spelletjes doen. Wat zijn we toch gezegende mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten