maandag 28 november 2011

POLLA



Ons leven bleef gezegend met hééél veel regen. Ongebruikelijk voor het seizoen, maar goed voor de gewassen. Hoewel ook veel mais op het land verrot en mensen nauwelijks nog door de bagger heenkomen. Die regens gaan gepaard met heftige onweers en vooral ’s nachts, zeker als er geen stroom is, is het best angstaanjagend.
Ook nog eens hevige rukwinden en dan maak ik me zorgen over onze hondjes die ’s nachts buiten op de veranda liggen. Dus toch maar even kijken. Castor stond al jankend voor de deur. Maar waar is Polla? Achterveranda gecheckt, roepen tegen de donder in. Geen enkele reactie. De regen in, Paul wekken. Paniek! Ligt ze ergens in de tuin? Door een slang gebeten, door een bliksem getroffen? Vergiftigd? Wat kan er allemaal door je hoofd spelen.
Tot Paul op het idee kwam het huisje van Bakali te checken. En ja hoor, daar lag onze juffrouw rustig op de mat en keek de wereld in of ze het in Keulen hoorde donderen. Met een lach en een traan en bij kaarslicht, hebben we er om 4 uur die nacht maar een stevige borrel op genomen.
De volgende morgen bleek dat onze trouwe Bakali even tevoren door dezelfde zorgen overmand was en besloten had de honden bij hem binnen te laten. Was Polla meteen voor te porren (de overloopster!) maar Castor weigerde en bleef op z’n post.
Dat was midden in de week, nadat we de eerste dagen onze goede zorgen besteed hebben aan Evelien en Bianca door hen mee te nemen naar de wijken en projecten. Ze deden de Citytour (de andere kant van Jinja) en ze vonden het allemmaal wel ‘heftig’ en dat werd dan weer afgereageerd met kaarten, dammen, schaken en spelletjes, waarbij Paul natuurlijk moest laten zien welk talent hij van ‘Opa’ geerfd heeft. Maar er komt revanche en versterking (Els bereid je voor!).
Vergaderingen met de KisoBOKa Art Club, waar weinig initiatief uitkwam en met de LC1 (een soort plaatselijke burgemeester) over de problemen met de creche. Die was wat initiatiefvoller en we hopen dat de basis gelegd is voor een vruchtbare samenwerking in de wijk.
De vruchtbare samenwerking tussen onze andere twee vrijwilligers liep vast en na de nodige gesprekken, hebben we besloten dat het beter is dat ze even uit elkaar gaan en nu woont Jorien dus ook weer bij ons. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, zei mijn moeder altijd en met zoveel mensen ook een goede gelegenheid om de nieuwe barbecue uit te proberen. Een groot succes en vanavond gaan er flinke vissen op!
En een rust deze week! Omdat er bij Frank in Entebbe geen stroom was, had ik mijn telefoon als lamp gebruikt. Dus op een ongebruikelijke plek gelegd. Dus vergeten! De hele week niet bereikbaar en dat is alleen maar lastig voor de andere kant.
 Verder hebben we meer dan een miljoen besteed aan het busje (nieuwe versnellingsbak), kerstallen gekocht voor de verkoop in Nederland, pogingen ondernomen een scan van mijn rug te laten maken en zondag met de meiden en straatjongens naar de Itanda Falls. Grootste sensatie was een slippartij en een lekke band. De Bujagali Falls zijn inmiddels verleden tijd. Door de nieuwe dam zijn de beroemde falls verdwenen en is er een groot meer ontstaan. Dat moet op den duur meer electriciteit gaan opleveren. Daar is nu nog weinig van te merken. We hebben gemiddeld 10 uur stroom per dag. Vaak niet in de avond maar ’s nachts. Behalve natuurlijk als Polla zoek is. Het is zoals het is.
 Nachtelijke hereniging!

    toegift

Deze week aan het ‘Negerboek’ van Lawrence Hill begonnen. Een indrukwekkende slavenroman, die veel herinneringen oproept aan ‘Wat is de wat’ en opnieuw inzicht geeft wat een onrecht en ellende de menselijke geschiedenis kent. Je zou je bijna schamen over het verdriet van een overgelopen hondje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten