GEREGELD!?
Nederland in opwinding
over de Elfstedentocht en – 23 graden. Hier is het 50 graden in de zon, een
verschil van 73 graden. In de schaduw is het 35 en als je daar maar blijft is
het goed uit te houden. Het briesje van het meer, maakt het zelfs aangenaam. ’s
Avonds koelt het goed af en de nachten zijn prima. Maar het hele land is in
opwinding over de droogte. Al weken geen regen. Waar normaal de sukumawikki
(een lokale, populaire spinazie) per bosje verkocht wordt, wordt die
nu per blad verkocht. De schaarste neemt toe en terwijl de wereld in opperste
staat geraakt door honderden doden van de kou in Siberiё, gaan in Afrika
duizenden mensen per dag dood van de hitte en droogte.
Maar dat beheerst ook
niet echt ons dagelijks leven. Dat wordt beheerst door nog meer regeldingen. De
eenden leggen eieren, maar er is geen haan. Dus een haan zoeken om weer jonge
kwikkers te krijgen. Voor de konijnen hoeven we niets te regelen, die regelen
het zelf: deze week weer een nest van 3 jonge.
Jongens blijven
belangrijker en deze week veel inkopen gedaan: matrassen, jerrycans,
muskietennetten, zeep, schriften, pennen, tandenborstels, lakens, toiletpapier
(voor een heel semester) maar het ziet er naar uit dat we iedereen op z’n plek
krijgen. Ook Najib en Adam, want het politieonderzoek naar de gestolen telefoon
loopt waarschijnlijk met een sisser af.
Vergadering met de
zusters over de crèche in Soweto en die is maandag (6 februari) van start
gegaan, met nieuwe professionele leerkrachten en 90 kinderen. De problemen met
de landlord (Jane) zijn nog steeds niet opgelost.
Ook de crèche in Kimasa
is gestart en de eerste dag trof Paul er een aantal ondervoede kinderen aan en
nogal wat met schurft en andere huidziektes. We gaan kijken of we de lokale gezondheidswerkers
wat meer kunnen activeren. Het probleem is duidelijk: moeder is gestorven,
vader constant dronken en niemand die naar het kind om kijkt. Nog genoeg te
doen.
Vrijdag weer naar Kampala
geweest voor de fysio. Opnieuw op de rekbank en kraken maar Bas geeft het op.
Er is nauwelijks verandering, dus doorgaan en hopen tegen beter weten in, heeft
niet zo veel zin. Hij adviseert verdere behandeling door een orthopedist. Hij
is erg behulpzaam er een te vinden, maar ondertussen zijn er ook signalen dat
er in Jinja opties zijn. Dr. Frank, een Ierse arts en vriend, adviseert een
hormonen injectie.
Ik ging samen met Bashir
(het jongere broertje van Bakali) en
achteraf bleek dat hij voor het eerst van zijn leven in Kampala was geweest. Ik
had het hem gevraagd, waarop hij antwoordde dat hij Kampala goed kende en zelfs
de wijk waar we heen moesten. Jammer, want dan had ik hem een citytour in
Kampala kunnen aanbieden, terwijl we nu alleen maar gerund zijn van de fysio
naar de bank, naar de supermarkt, de laptops ophalen, een snelle lunch en voor
de spits de stad uit.
Zondag zijn we naar Mbale
geweest, zo’n 140 km naar het Oosten. Lies (die we in 2007 in Jinja leerde
kennen) en Frans ondersteunen daar, met behulp van een erg actieve achterban in
Nederland een babies home en sinds kort ook een crèche en nursery. Die werd nu
officieel geopend en we wilden daar graag bij zijn. Een lange mis, door de
aartsbisschop, maar we kwamen halverwege binnen (buiten, wat het was in de
openlucht) en er is altijd genoeg te zien. Een goed georganiseerde opening en
uitstekende lunch en tegen 18.00 uur waren we weer terug in Jinja. We hadden
Fred en John meegenomen en die keken hun ogen uit en genoten er vooral van dat
ze net als wij, als ‘eregasten’ behandeld werden. Terug in Jinja zijn we met
Marcel gaan chinezen en hebben we met hem de plannen voor zijn laatste week
doorgenomen.
Maandag was de grote dag
dat Bashir naar school ging en Bakali, Jacob en Robert hadden voor hem (en ons)
matoke (bananenstamppot) en pindakaas gekookt. Voor een heel weeshuis en het is
onvoorstelbaar dat die gasten daar twee bergenhoge borden van op kunnen,
terwijl ik het na 10 happen wel voor gezien houd. Maar het was gezellig en we
zijn erg benieuwd hoe hij het gaat doen. Hij is de tweede die op z’n plek is;
de rest volgt.
Dinsdag hebben we een
goed overleg gehad met onze vrienden van het CBO en hebben we een paar knopen
doorgehakt:
·
We blijven in
Jinja en we blijven wonen op de plek waar we zitten. We hebben tussendoor nog
een plek bezocht om iets anders te beginnen maar dat gaat allemaal teveel geld
en energie kosten naast een mogelijk ‘project’
·
We gaan
–opnieuw – een Kanthuis oprichten, een KisoBOKa Centrum, gericht op de
werkeloze jongeren van Kimasa en de verwaarloosde jeugd in die wijken. We
hebben een stuk land op het oog en hopen snel op toestemming van ons bestuur
zodat we de fondswerving kunnen starten
·
We gaan –
opnieuw – 4 straatjongeren in rehabilitatie nemen en voor hen een huis huren in
Kimasa. Dat huis is er, maar moet afgebouwd worden, wat een prima klus is voor
de jongens van het stenenproject, die deze week hun eerste lessen in metselen
hebben gehad
·
We gaan op
zoek naar een architect die met ons het plan van eisen kan opstellen en een
creatieve oplossing bedenkt voor onze plannen, zodat het een centrum wordt wat
‘er uit springt’
·
We gaan een
Memorandum van Understanding sluiten met het Bisdom
·
Ons
jaarprogramma 2012 bestaat uit 10 andere projecten
We zijn mede tot deze
besluiten gekomen na kennis te hebben genomen van de afwegingen van ons
bestuur, een gesprek met iemand van de Gemeente Jinja en gesprekken met elkaar.
We hebben er een goed gevoel bij en gaan de komende tijd de plannen uitwerken.
Dat goede gevoel, ook
over mijn bezoek aan het Ziekenhuis in Jinja. Via, via doorverwezen naar een
orthopedist daar (dr. Helen) en die beloofde me ‘ binnen drie dagen ben je van
de pijn af’. Ze schreef me 4 soorten pillen voor (pijnbestrijders en
aansterkmiddelen), een zalfje en acupunctuur. Ik had daar als eens eerder
aangedacht en vroeg haar wat ze er van vond? Doen! En meteen loodste ze me naar
de daarvoor bestemde kliniek. Geleid door een Chinese arts, dus dat zag er
hoopgevend uit en een uur later lag ik met een aantal naalden op de pijnlijke
plekken. Maar eerst moest ik een HIV-Aids test ondergaan en de zuster was zeer
verbaasd dat ik dat nog nooit eerder had laten doen (misschien omdat ik
vertelde dat ik ‘ongetrouwd’ was?). Maar een trouwere ondeugd als ik bestaat
toch niet? De uitslag was ‘negatief’, voor jullie geruststelling1
Het is nu slechts 10 uur
later maar ik voel minder pijn, heb meer kracht in mijn benen en als dat nu
doorzet en mijn hart en hoofd bereikt...... tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten