EPATAKA IBORO

Blog 52 was dus 2 weken geleden klaar. Toen kwamen de onverwachte bezoekers en daarna de twee vrijwilligers. Een uiterst gezellige avond gehad o.a. gesjoeld met z’n allen. Maar daarna viel de internetverbinding uit....

Die blog dus niet kunnen versturen.

De volgende zou moeten komen.... uit Mombassa, maar ik had geen zin om daar in een donker kamertje – tegen betaling – te zitten schrijven. Dus het laatste nieuws in het volgende verhaal.

Blog 52

ALLES is mogelijk

Maandag de 17de zou dus de grote dag moeten worden: de registratie van de NGO. Maar die middag, net na het versturen van de laatste blog, kwam het telefoontje van Josephine dat het niet door kon gaan, want de naam ‘Kisoboka’ kon niet geregistreerd worden. We moesten een nieuwe naam verzinnen. Dat deden ze ter plekke:’Bulikimu Kisoboka’: ALLES is mogelijk. Fluitje van een cent.

Maar nu moesten alle papieren aangepast worden cq herschreven. Dus dinsdag had ik alles weer op mijn bureau. Dat nog vol lag voor het beantwoorden van de vragen van Wilde Ganzen. Ik had goed de pest in, maar dat verandert niets.

Na de WG-klus dus de volgende. De statuten, het werkplan, de aanvraag -formulieren, de hele rambam. Met ‘zoeken’ > ‘wijzigen’, gaat dat vrij snel, maar natuurlijk loopt de layout dan in de war en natuurlijk pakt hij af en toe de verkeerde ‘kisoboka’ (die van het bestuur in Nederland- die niet veranderd moest worden) maar aan het eind van de dag was alles klaar.

Klaar, op de handtekeningen na. Van alle bestuursleden en opnieuw passeren bij de notaris. En alles opnieuw in 3, 4, 6 en 8-voud copieren. Paul is de hele vrijdag- morgen aan het rondrijden geweest en toen leek het in orde. De notaris zat in Kampala (vader overleden) en het was nog maar de vraag of ze voor het weekend terug zou komen. Haar een paar keer gebeld, maar het was nog niet zeker. Eindelijk, zondagmorgen, bleek ze op kantoor en ze heeft de nieuwe akte getekend. En zonder dat we opnieuw moesten betalen! Wonder! Zondagmiddag het hele dossier weer bij Josephine afgeleverd en die zijn nu – maandag – weer naar Kampala. Als het lukt daar de registratie af te ronden en de aanbevelingsbrief van het Ministerie te krijgen, zou alles vandaag op het NGO-bureau kunnen liggen. Het nationaal Bestuur vergadert deze week, dus het zou nog moeten kunnen: bulikimu kisoboka’.

De rest van de week de nodige papieren en uitleg verstuurt naar het bestuur in Nederland (die deze week vergadert) en de nodige mailtjes. Omdat het bericht van Wilde Ganzen duidelijk maakt dat het toch nog wel even kan duren, besloten toch maar weer eens een ‘Nieuwsbrief’ te schrijven en die is inmiddels verstuurd. Voor trouwe bloglezers veelal ‘oud’ nieuws.

Gisterenavond alsnog deze blog willen schrijven, maar toen kregen we onverwacht bezoek. Jerry – de broer van Chantal, schoondochter van Lisette en Irmine – en zijn vriendin, lieten weten dat ze van Kenia op weg waren naar Jinja. We hadden net een mooie grote vis op de barbecue liggen. Het werd een gezellige avond, waarbij we vooral hun plannen voor de komende tijd hebben besproken. Ze blijven in ieder geval een paar dagen in Jinja.

Het culinaire nieuws. Met Mirabu een heerlijke bananentaart gebakken( moet vandaag weer want anders gaat de tros verrotten). Met haar lasagne gemaakt en preisoep en het hoogtepunt was een compleet menu op woensdag. We hadden Judith en Paul, twee Duitse vrijwilligers waarvan ik van de eerste mentor ben, en Gaby, die mentor is van deze Paul, uitgenodigd. Mirabu heeft eerst bij Gaby gewerkt, maar daar nooit gekookt. Was dus best spannend. We hebben komkommersoep gemaakt van komkommer uit eigen tuin. ‘Koningsberger Klopse’, gehaktballetjes met ansjovis en een pakketje in de oven met aardappels en tomaten en uien. Snijbonen uit eigen tuin. En als toetje ‘Mama’s banentaart’ mit Sahne! We waren bijzonder trots op onze kookkunst en ze hebben gesmuld.

Vanmorgen jonge konijntjes, maar helaas waren er twee doodgeboren.

Net een telefoontje van twee vrijwilligsters die in het Baby Home in Iganga zitten en daar blijkbaar zijn ‘vastgelopen’. Zitten nu in de bus hierheen en we wachten hun verhalen maar af. Reden te meer die bananentaart te gaan maken.  

Vanuit Kampala nog geen nieuws. Een goed teken?

Blog 53

NIETS is onmogelijk.

Die week – dus bijna 2 weken geleden – de nodige tijd besteed aan een safari voor Jerry en Lucienne, met inschakeling van een bevriende driver en het zoeken van leuke plekjes. Zij bleken overigens onze TWEE HONDERDSTE BEZOEKERS te zijn. Proficiat!

Ze hebben de Citytour gedaan en – samen met de twee vrijwilligsters – onze projecten bezocht en ze waren zeer onder de indruk. En blij dat ze behalve de toeristische hoogtepunten, ook ‘de andere kant’ mochten zien. Woensdag zijn ze doorgereisd naar het westen.

Die dag de laatste column geschreven voor de ‘Misionaire Agenda’. Ik doe dat nu 2 jaar en de redactie vond dat er vernieuwing moest komen en daar ben ik het van harte mee eens. Een loflied op de Afrikaanse vrouw geschreven (‘Ze buigen maar ze breken niet’) en blij dat die klus voor de vakantie geklaard was. Kreeg hem alleen niet verstuurd, maar dat is later, in Mombassa, wel gelukt.

Een van de geiten (de oude Young) stond op punt van bevallen, maar leek koorts te hebben. De dierenarts erbij en die heeft haar wat injecties gegeven en voorzag dat de komende dagen zou moeten bevallen. Ook de andere geiten en konijnen gecheckt en alles leek in orde.

Maar de volgende morgen was ‘Mama Jacob’, de moeder van ‘Anja’ dood. Opeens, want Bakali checkte ieder uur de zwangere geit en niets opgemerkt. Volgens de dokter waarschijnlijk ‘verkeerd gras’ gegeten. Gelukkig staat Anja voldoende op eigen benen en na een dag vreselijk mekkeren heeft ze zch bij haar wezenbestaan neergelegd. De eerste dag dat we in Mombassa waren, liet Bakali weten dat er 3 jonge geitjes geboren waren, maar dat er een doodgeboren was en de anderen uiterst zwak waren. Ze zijn inmiddels alle drie gestorven.

Het was heel vervelend, net voor de vakantie geen mail meer te kunnen versturen. Met name als reactie op ‘Wilde Ganzen’, die nog aanvullende informatie nodig hadden om onze aanvraag in oktober te kunnen behandelen. We hopen nu maar dat ze met de toegestuurde informatie tevreden zijn, want anders wordt het november. En dat terwijl er al behoorlijk wat geld ‘in de pijpleiding’ zit en vooral op vele plekken mensen bezg zijn hoe ze straks dat centrum kunnen ondersteunen. Niet al te bemoedigend.

En dat geldt ook voor de gang naar het NGO. Dan weer waren de juiste mensen niet op bureau, dan weer lag ‘het systeem er uit’, dan weer moest er eerst weer betaald worden. Het schoot/schiet niet op. Volgende week is het ‘onafhankelijkheidsdag’ (50 jaar!) en dus zijn de bureaus gesloten, dus nog even geduld als-het-u-ook-niet-belieft!

En toen kwam ook nog het bericht dat Najibu verdwenen was. Hij hd plots het Home in Makenke verlaten en al zijn spullen meegenomen. We hoorden later van zijn moeder dat hij een (minderjarig) meisje zwanger had gemaakt en op de vlucht is. Waarschijnlijk weer ‘on the streets’ in Kampala.

Die donderdag (27 september) een beetje gestresst op vakantie. In Kampala Daniel ontmoet en bij hem gelunched. Daniel is de eerste straatjongen die we onder onze houde namen. Een opleiding hebben laten volgen, aan een baan geholpen hebben en nu werkt in een uitstekend restaurant in Kampala. Het was bemoedigend hem terug te zien. Via de ambassade (boeken om Nederands te studeren voor Fred opgehaald) naar Entebbe, waar we een heerlijke middag aan het (eigen) strand hebben doorgebracht en ’s avonds bijgekletst en hen ‘duizenden’ geleerd, waarop Willemien ons overduidelijk de baas was.

Zij hebben ons vrijdagmorgen naar het vliegveld gebracht en om 14.30 stonden we op Mombassa Airport. Een taxi naar het resort op 30 km buiten de stad en dat was overweldigend. Prachtig gebouwd aan het strand en van alle gemakken voorzien.

De eerste dag wat in de schaduw gehangen en lezen en bijkomen. Het leek ons goed te doen. Na het dutje voor het eten, kwam bij mij echter een vreselijke hoofd- en buikpijn op. Het eerste waar we aan dachten was malaria en ik heb gehuild van verdriet. Uitgerekend nu! Uitgerekend op de 100^ste verjaardag van mijn Moeder, wat we die avond wilden vieren. Dokter erbij en die wilden we opnemen in het ziekenhuis en dan onderzoeken en behandelen. Heb ik absoluut geweigerd. Waarop hij een koortsverlager voorschreef en een antibioticum, bloed afnam voor verdere testen en met een vette rekening achterlatend,vertrok.

De goden stonden me bij en na een uur was de koorts gedaald en de pijn verdwenen. Wat later dan gebruikelijk zijn we toch aangeschoven aan het vorstelijk maal (iedere dag 5 gangen) en ik heb (Paul overigens ook) die avond een extra dubbele wiskey genomen; op mijn Moeder en op de koorts!

De volgende dag bleek de malaria-test negatief, maar was er sprake van een ‘lichte infectie’ en die waren we al aan het bestrijden, dus verder nergens geen last van gehad.

We hebben ons de luxe van het 4-sterren resort – overigens niet duur en ik denk in deze tijd vanuit Nederland, incl. vliegreis voor rond de 1000 Euro’s te boeken) uitstekend laten gevallen. Elke dag in de zon, veel gelezen en goed gegeten en gedronken.

En tijd aan elkaar besteed. De reden voor deze vakantie was immers het feit dat we 35 jaar bij ekaar zijn; 10 jaar ‘in trouw’ aan elkaar verbonden. We hebben niet de balans van al die jaren opgemaakt, maar wel veel goede herinneringen. Én de gang van zaken van de laatste maanden. Als je tot rust komt, komen ook die dingen scherp op je af. Vooral Paul heeft daar toch veel moeite mee: de vertraging, de tegenwerking, de des-interesse, de weinig vooruitgang, het maar-moeten-afwachten en het ontbrekende perspectief of en wanneer het allemaal wél goed komt. De angst dat de energie die je hier nu opdoet, volgende week al weer verspeelt is.

Maar we hebben genoten. Zijn een dagje naar Mombassa geweest (o.a. Fort Jesus bezocht) en we zijn uitgerust op vrijdag weer terug gevlogen naar Entebbe. Opgehaald door Maarten en Willemien en met hun weer heerlijk bijgekletst, boeken uitgewisseld en weer verloren met kaarten.

Zaterdag terug naar Jinja. Alles keurig op orde. Bakali en Mirabu hebben, op ons verzoek, alle meubels eens van de muur gehaald en het huis glimt en ruikt als in de lente. Er zijn 5 jonge konijntjes geboren en alles groeit en bloeit.

Als het goed is, komen de komende week nieuwe jongens in het home. Voor de vakantie zijn ze gescreend, hebben het huisje bezcht, hun verhalen en verwachtingen opgeschreven en het lijkt er op dat we in dat project een eerste stap voorwaarts gaan maken.

Niets is onmogelijk.