EPATAKA IBORO

1tot 5 procent

Wat kan een mens zichzelf overschatten cq de kracht van de natuur onderschatten. Ik rekende op ‘halve kracht’. Mooi niet. Nog geen 1%. De hele dinsdag als een dweil in bed gelegen. Koorts, zweten en slapen. Geen zin een been buiten bed te zetten en Bakali kwam bezorgd kijken of ik er nog wel was. Met Paul naar de kliniek voor de tweede spuit en ik heb de hele rit geslapen.

Woensdag de hele dag regen. Midden in het droge seizoen. Met bakken viel het uit de hemel. Dan blijft de helft van de Afrikaanse bevolking in bed en het hele leven is gedesorganiseerd. Mensen verschijnen niet op hun werk, leerlingen en leraren niet op school en de straten zijn net zo leeg als in het midden van de nacht. Dus gewoon in bed blijven. Ik zou ook niet anders willen. En maar weer slapen en zweten.

Ik moet er toch even uit omdat Robert-Jan, de aannemer komt om de laatste voorbereidingen door te nemen. Waar zand te kopen, waar marrom (een soort zand met kleine steentjes), hoe de betalingen te regelen. Half slapend, denk ik dat we toch alles goed geregeld hebben en in het weekend moet alles klaar zijn. Er moet nog huisvesting voor hem geregeld worden, waar ook onze nieuwe vrijwilligers gebruik van kunnen maken. Het contract moet uiterlijk morgen geregeld worden.

Na het derde bezoek aan de kliniek voel ik dat de koorts zakt. Ik kijk even snel op de computer en het lukt weer een paar bladzijden te lezen. Het zal wel weer over gaan. Kun je het voorkomen? Absoluut niet. Natuurlijk slapen we onder een klamboe. Maar de mug die je ‘pakt’ – een op de duizenden – kan ook ’s avonds op de veranda zitten, in de tuin bij de Chinees of in de stad. Dagelijks pillen slikken is geen optie, want daar zit me een troep in. Maar wellicht toch een dagelijks kopje thee van de ‘Neemboom’, die gewoon in de tuin staat. Sommige blanken zweren er bij!

Maar donderdag weer op de been en de vele mails beantwoordt die binnen gekomen zijn. Er zijn elke week weer nieuwe aanvragen, vooral voor de zomermaanden. Maar we zitten vol! Omdat we enkele aanvragen gewoon niet kunnen laten schieten (iemand met een kunstopleiding, een ander is dansdocent) om nieuwe ideeën te ontwikkelen voor het Centrum, zitten we in juli – augustus met 10 vrijwilligers. Wordt een gezellige tijd. En misschien komt er ook nog een delegatie van het bestuur. Als we het Centrum begin augustus zouden kunnen openen?

Maar we moeten wel de huisvesting regelen en hebben besloten een huis te huren, niet te ver van Makenke. Morgen moet het huurcontract getekend worden.

Goddank voel ik me die vrijdag wel weer 90% oké. De stad in om bij de bank het huurcontract te regelen. En op zoek naar een goede microfoon. Na 2 jaar en column te hebben verzorgd voor de Missionaire Agenda en daarmee ben gestopt, heb ik besloten mijn oude liefde weer op te pakken: radio maken. Met de BLOS (Boxmeerse lokale omroep) afgesproken een maandelijks programma te gaan maken. ‘Live’ uit Uganda. Een opname-programma geïnstalleerd maar de geluidskwaliteit is te laag. Met een nieuwe microfoon, zou dat zijn opgelost. Nog niet uitgeprobeerd want de aanschaf blijkt duurder dan ik op dat moment in de pocket heb. Maar we hebben de tijd..

Zelfs om ’s avonds een filmpje te kijken. ‘Adaption’, een prachtig verhaal en we hebben heel wat praat nodig om te achterhalen wat de essentie was. We kwamen er wel uit maar hebben vooral genoten.

Zaterdag opeens een mailtje van de verhuurder van het huisje – die ik gisteren 1.600.000 UGS heb overgemaakt – dat hij het huisje heeft verhuurd aan een ander. Ik schrik me rot. Geld kwijt en nog een oplossing voor de komende woonnood? Druk mailverkeer en uiteindelijk geeft hij toe: we kunnen het huisje huren, maar er moet wel nog 60.000 UGS bij voor de ‘security’. Als ik het huurcontract heb.

Nog geen uur later een telefoontje van Zuster Sujatha – de Indische zuster die de crèche in Soweto runt – dat ze niet meer in staat is om de crèche te runnen. Haar Engels is mager, Indisch en ze praat in afgebroken zinnen. Ik geloof mijn oren niet. “You are going to stop?” “Yes”. “But you can’t leave those children. The school has to open next Monday.” “No, I am not there anymore”.

Werk van 5 jaar naar de bliksem? Ik vraag haar e.e.a. op papier te zetten en me te mailen. Het maalt in m’n hoofd en weet niet wat dat gaat betekenen. Uit pure afweer, ga ik aan het koken. Morgen is er weer een dag en ik heb weekend! Ik ben toch niet naar Afrika gekomen om te stressen? De crisismanager te spelen? Ik wil iedere dag nemen zoals hij is maar niet met een planning en een wil elk probleem in no-time op te lossen. Ik moet me zelf daar vaak aan herinneren en groei nog steeds in de kunst van de mensen hier, echt te leven van dag tot dag. Een wijze levenshouding maar daarvoor moet je hier geboren zijn. 

Paul is die dag met Bakali op de bouw. Ze zetten de tenten op die ervoor moeten zorgen dat de stenen niet te snel drogen én dat de werkers niet te snel uitdrogen. Met zijn kennis van het Weredfestival in Gemert, heeft Paul de tent snel op de buizen. Morgen komt het zand en maandag begint de bouw.

Bij het verlaten van het terrein, krijgt Bakali de ijzerenplaatdeur tegen zijn Achillespees. Hij bloedt als een rund en er is een flinke wond zichtbaar. Robert-Jan snelt met hem naar de kliniek, waar een fikse hechting nodig is. Laat in de middag strompelt hij – ontdaan – ons terrein op. Hij leent mijn kruk (van mijn gebroken teen) en heeft niets te missen. Ondanks de hechting blijft het bloed stromen en Paul tracht het te stoppen met alivera. Het lukt gedeeltelijk.

Zondag gaat Paul eerst met Bakali naar de kliniek en daarna naar Makenke waar zand en marrom worden afgeleverd. De askari is ingeseind dat hij die avond op zijn post moet zijn en dat belooft hij.

Ik werp me opnieuw op de keuken want vanavond komen Inge, Josi en Lola eten. We hebben besloten ieder weekend iets met de vrijwilligers te doen. Het is gezellig; het is belangrijk hun verhalen te horen; het is goed dat ze ervaringen uitwisselen. Gisteren heb ik al 2 liter bananenijs gemaakt, maar vanaf gisterenavond is er geen stroom. Ik hou mijn hart vast en bedenk een alternatief voor de chips die ik wil maken van zoete aardappels. Maar wellicht is de stroom om 4 uur gewoon weer terug? En dat is ook zo en dus genieten we van een heerlijk maal, inclusief bananenijs.

De dames blijven slapen en die avond gezellig duizenden. En wie wint?

Vanmorgen een hele waslijst voor ‘met volle kracht’, maar de stroom valt weer eens uit. Dan niet. Ik puzzel de hele morgen en lees “Solitaire’ uit. Een prachtig boek over een idealist in de Namibische woestijn, maar misschien moet je zijn ervaringen uit eigen leven herkennen?

Verder deze week druk met de voorbereidingen van de komende schoolperiode. Paul ( en Josi en Lola) heeft met Fred en Henry de nodige tijd op de markt en in de supermarkt gespendeerd om schoolspullen te kopen: schriften, bord en kom, wasbak, papier ,etc en dat moest ook voor Waiswa en de anderen volgen (zie website).

En Fred ging opnieuw op zoek naar zijn moeder. Enkele jaren geleden kreeg hij te horen dat ze dood was, maar later weer dat ze toch leefde. Hij vond een spoor naar een dorp een aantal uren hier vandaar. Hij ging maar vond haar niet, maar wel een oom. Die wilde niets met hem te maken hebben (angst dat ze er voor moeten zorgen), maar buren verzekerden hem dat zijn moeder nog leefde. In een dorp aan het meer. Hij vindt iemand die met hem mee wil. Hij vraagt ons geld om haar te gaan zoeken en natuurlijk geven we dat. Hij zal ons op de hoogte houden, maar liet gisteren weten dat hij haar nog niet gevonden had. Het dorp waar ze zou zijn, is alleen per fiets te bereiken...... may be tomorrow, Uncle.