EPATAKA IBORO

Niets schokkends

Geen schokkende week, maar dat mag ook wel eens.

Vrijdag de eerste echte NGO-vergadering en het is verbazingwekkend hoe ze dan weer vervallen in hun ‘oude’ manier van vergaderen. Ik probeerde als voorzitter (van het CBO) de vaart er in te houden, zo informeel mogelijk te vergaderen en me vooral concentreren op besluiten. Dan denk je daar pikken ze wel wat van op? Nee, dus. Thomas, de nieuwe voorzitter doet het op ‘zijn’ (hier gebruikelijke) manier. De verslagen en voorstellen worden regel voor regel voorgelezen. Iedereen begint met een betoog als hij het woord krijgt “Thank you chairman that I have the opportunity to express my feelings on the issue what is on the agenda. I thank the Almighty God that he has brought us together…….”

Dat kan best een paar minuten duren en alle discussies lopen via de voorzitter, met weer allemaal dezelfde plichtplegingen. Vermoeiend. Ga er toch wat van zeggen. Maar er is een hoop besproken en besloten. Paul kon de vergadering niet bijwonen omdat Josi een ontstoken oog had en hij met haar naar het ziekenhuis moest. Wat ook uren duurde.

Inmiddels was er een delegatie aangekomen van 3 Belgische meiden en hun Ugandese begeleidster. Zij doen onderzoek bij de Universiteit van Entebbe en helpen daar een ‘counseling’ centrum opzetten. Waren erg geinteresseerd in onze aanpak. Paul heeft ze ’s middags mee genomen op ‘Citytour’ en ze laten kennis maken met de jongens en dat maakte veel indruk. Nog meer de volgende dag toen ze naar Soweto en Makenke zijn geweest. Hoewel ze al ruim een maand in Uganda zijn, hadden ze dat nog niet gezien. Alleen de luxe van de campus.

Hun verblijf gaf weer leuke discussies. Vooral over hekserij, de totale andere leefwereld van de mensen hier en met name Lucy (hun begeleidster) maakte veel indruk met haar openheid, spontaniteit en erg goed invoelingsvermogen. We hebben gesjoeld en lekker gegeten en de dames zijn nog wat langer gebleven om te zwemmen en te raften.

Het weekend de tijd om wat dingen bij te werken. O.a. de blog op de 1%-club, foto’s van de bouw oploaden en de huishoudelijke administratie. Verder wat gepuzzeld en ’s avonds zijn we met z’n allen gaan eten in een nieuw restaurant in Jinja en dat is uitstekend bevallen.

Maandag is Bakali weer naar de bouw vertrokken. Het deed hem zichtbaar goed en de wond is ook dicht. Hij is dan ook meteen weer het middelpunt van de bouw en ook de jongens van het Home hebben groot ontzag voor hem. De afrastering moet uitgebreid worden en dat is de grootste klus voor deze week. Behalve dan het stenen maken. De productie neemt toe en wellicht hebben we binnenkort al een ‘opslag-probleem’. Zeker als er de komende dagen een tweede steenpers bij komt.

Paul heeft de meeste tijd in Makenke doorgebracht en het is duidelijk dat de nieuwe jongens meer begeleiding nodig hebben dan eerdere. Voor hun is de overgang ook wel erg groot: van de straat in een ‘gezin”. Dus dreigen met weglopen, naar ‘huis’ willen, niet goed raad weten met de tijd. Daarbij is hun Engels erg laag en het kost veel moeite echt contact met ze te krijgen. Maar ze genieten van de wandelingen en deze week zwemmen was het absolute hoogtepunt. Voor het eerst in de armen van lieve Mzungu-meiden leren drijven. Het zal je overkomen!

concentratie tijdens de Engelse les

maar zwemmen is leuker

en dit is toch wel het toppunt!

Verder weer wat aanvragen voorbereid en nog eens goed gekeken naar de vrijwilligers die gaan komen. We hebben 2012 afgesloten met 212 bezoekers, maar er zijn er nu weer 5 en volgende week komen Diede en Nathalie en tot en met september komen er nog zo’n 15 bij. Op naar de 250!

Om voor iedereen een werkplek en accommodatie te vinden, is nog even puzzelen. Vooral omdat we niet weten, hoever het Centrum over 4 maanden is, of het vrijwilligershuisje klaar is en welke nieuwe activiteiten we willen opstarten, als het onderzoek van Anita en Clement klaar is. Deze week, heeft hij beloofd. We hebben de nieuwkomers een uitvoerige brief gestuurd met de stand van zaken en ze zullen elkaar de komende tijd wel informeren.

Woensdag een vervelende pijn in mijn rechterbovenbeen. Begon dinsdag al, maar nu werd het echt heftig. Kon er ook nauwelijks op staan. Een spier, een zenuw? Heb het ‘werk’ (eindeloze bankformulieren om een nieuwe NGO-rekening te openen), het werk gelaten. Paar stevige pijnstillers en het bed in. Want we wilden die avond naar Kampala.

’s Middags was de pijn dragelijk dus zijn we om 16.00 met een taxi naar Kampala vertrokken, voor de Ugandese première van ‘De bijsluiter van goede bedoelingen’. Een documentaire waarvoor Niki ook hier dagen gefilmd heeft, maar uiteindelijk zijn we niet in de film terecht gekomen ‘omdat er te weinig van jullie te leren valt’. Maar we zitten als laatste in de aftiteling van de film, ‘met dank aan’!

Het is een goede film geworden, die veel vragen oproept en genoeg stof voor discussie (voor mensen die overwegen in een ontwikkelingsland een project op te zetten). Leuk ook weer wat mensen te ontmoeten. Ook iemand van de Ambassade, die we onze aanvraag konden meegeven. We waren rond 23.30 weer (veilig) thuis.

Ondertussen zijn Alex en Josephine met de stapel papieren voor de werkvergunning naar Kampala gegaan. Het leek in orde, maar er ontbrak toch weer wat. Wat horen we vandaag of morgen en dan gaan ze vrijdag opnieuw. We overwegen om zelf ook maar eens die kant uit te gaan. Ook om eens uit te kijken naar een nieuwe auto voor Paul. Deze hebben we nu 3 jaar en is nog prima in conditie. Maar zuipt meer dan de beide baasjes samen. Is niet meer op te brengen. Zeker nu er een waarschuwing is van de Ambassade dat i.v.m. te verwachten onrusten in Kenia (verkiezingen) rekening gehouden moet worden met een brandstof te kort. Alle brandstof komt van Mombassa en moet heel Kenia door in grote tankauto’s. Bij de vorige verkiezingen, is er ook weken geen aanvoer geweest. Toch kun je niet meer doen dan de ‘tank vol houden’. Ook die oude zuiplap nog maar even...

Het been trekt nog wat maar is dragelijk: ouderdom komt..

Nog even over het weer: het is nu echt heet en geen regen. De groentes en planten verdorren niet, maar zijn echt aan het verbranden. Daar kan geen spuiten tegen op.

En het vee: een konijn is gestorven, maar de anderen zitten nu buiten en fokken als hun soort beaamt. Een kloek zit op 12 eieren. Pasen komt in zicht.